Donderdag 5 juli hebben de raad en het college afscheid genomen van GroenLinksraadslid Johan van Rixtel. Het lukt hem niet langer het raadswerk te combineren met gezin, werk en een promotie-onderzoek. Monique Lamers kon er wegens privéredenen niet bij zijn maar was dankzij de moderne techniek prominent aanwezig in de raadszaal. Zij had de volgende videoboodschap voor haar raadsmaatje:

"Johan,

Het moment is gekomen: 5 juli 2012, je neemt afscheid van de gemeenteraad van Voorschoten. Na je  jarenlange inzet komt er een eind aan je raadswerk: je kon dit niet meer volhouden naast je werk en je promotie-onderzoek.

Wij vinden het heel erg jammer dat je nu vertrekt. Wij gaan, ik ga je missen: een kameraad die kritisch en constructief is. Maar wij zullen verder bouwen op de basis die jij hebt gelegd.

Ik weet nog goed het moment dat je in de raad kwam. Onze fractievoorzitter Leo Maat was wethouder geworden in Leiderdorp en verliet dus de gemeenteraad van Voorschoten. Jij was de volgende op de lijst en je besloot ja te zeggen tegen het raadslidmaatschap. Je voegde je makkelijk.

Je was een deskundig en gedreven raadslid. Vriendelijk en vasthoudend.  Je deed je best om medestanders te vinden in de raad voor de maatregelen die wij zo belangrijk vinden, voor sociaal en duurzaam beleid. Je rustte niet voordat je antwoorden had op je vragen.  Als we met elkaar spraken, liet je steeds verschillende  perspectieven zien op de zaken waarmee we bezig waren. Je had het politieke spel ook goed door, je bent  tenslotte lobbyist,  en hielp ons met het spelen daarvan.

Je was ook echt een goed volksvertegenwoordiger. Je had veel contacten en  probeerde ook zaken zichtbaar te maken die dat naar jouw mening niet voldoende zichtbaar  waren.

Voor onze website werkte je bijvoorbeeld samen met anderen aan de serie Armoede in een rijk dorp, waarin mensen werden geïnterviewd die actief zijn voor mensen met een krappe beurs..  http://voorschoten.groenlinks.nl/node/71359

Je ziet  ook het belang van onderlinge verbondenheid. Immers, een bevolking die onderling verbonden is vormt een veel sterkere samenleving dan een bevolking die bestaat uit eenlingen. We kunnen het nog steeds dromen: El pueblo unido jamas sera vencido.

Vanwege je werk zie je de noodzaak  van goede basisvoorzieningen. Je vergeleek ook de leefomstandigheden in Afrika met die hier en je begreep  niet dat er zo gemakkelijk werd gezegd dat er best bezuinigd kan worden op ontwikkelingswerk. Beseffen mensen hier de gevolgen hiervan wel voor de mensen daar?

Ik weet nog hoe verbaasd je soms was. Zo bespraken we in de raad de reserve duurzaamheid en het klimaatfonds, en daarmee ook de klimaatverandering. Je begreep niet dat mensen de gevolgen hiervan en de noodzaak van maatregelen konden ontkennen of bagatelliseren. Je had het toch zelf gezien in Afrika, de mensen die vluchtten voor de toenemende droogte. Je had je verdiept in de gevolgen van een wereldwijde temperatuurstijging van meer dan 2 graden Celsius en je begreep niet dat anderen de urgentie niet voelen om dit te voorkomen. We hebben toen allebei in de raad verteld over de klimaatverandering, zeer ongebruikelijk, maar op dat moment vonden we het zeer geëigend.  We putten hoop uit de vastberadenheid van collega’s dit niet te laten gebeuren: No Pasaran!

Het zijn geen gemakkelijke jaren geweest. Onthutst hebben we de opkomst en de invloed van de Partij voor de Vrijheid  meegemaakt. We hebben tot ons verdriet de belangstelling voor klimaatbeleid in de politiek zien afnemen.  We hebben er met elkaar over gesproken wat onze rol nu is en zou moeten zijn, hoe onze samenleving zich ontwikkelt, hoe de toekomst van onze kinderen eruit ziet. We hebben heel hard gewerkt en toch dat wat wij belangrijk vinden tussen onze vingers weg voelen  glijden.

Maar je hebt ook successen geboekt, bv bij de aanstelling van de sociaal raadslieden, en je hebt vertrouwen weten te wekken in de politiek. Je hebt laten zien dat betrokkenheid, mildheid, scherpte  en deskundigheid hand in hand kunnen  gaan. En je hebt zichtbaar gemaakt wat belangrijk is.

GroenLinks is trots op haar lokale politici en jij bent daar een goed voorbeeld van.

Wij danken je voor je inzet. Wij danken ook Annemarie en de kinderen, dat ze je de ruimte hebben gegeven om hier je werk te doen. Voor familieleden van raadsleden is het ook niet altijd makkelijk.

Wij gaan ieder onze eigen weg nu, maar we komen elkaar vast nog tegen. Dan zullen we elkaar weer verhalen vertellen over wat we doen, wat we willen, wat we ontmoedigend en bemoedigend vinden. En we zullen weer samen naar lichtpunten zoeken. Walraven neemt je plaats in, en ook in deze samenstelling, samen  met Fer, Ronald, Maarten en de  rest ,  gaan we er weer voor.

Je krijgt als afscheidscadeau een paar pamfletten die je tegenwoordig in de winkels kunt vinden, kleine boekjes met bemoedigende teksten. Bijvoorbeeld Neem het niet, van Stephane Hessel. Een negentiger die in het verzet in Frankrijk heeft gezeten en zich nu wederom genoodzaakt voelt op te roepen tot verzet, een pleidooi voor publieke waarden van Kruiter en Blokker, en de oproep van Joachim Gauck, de Bondspresident van Duitsland, die zegt: “Jullie zijn meer dan consumenten. Jullie zijn burgers, dat wil zeggen vormgevers, mede-vormgevers.” Deze boekjes lees je makkelijk tussen de bedrijven door, tijd voor dikke boeken zul je niet hebben,  en geven  energie.

Tenslotte:

Ik wil eindigen met een verhaal van hoop en solidariteit. Ooit heb ik dit overgeschreven omdat de woorden me  zo ontroerden en dat doen ze nog steeds. Het is een vlugschrift dat  eind augustus 1968 is verspreid, door een meisje en drie jongens die op het Wenceslasplein van Praag te midden van gescheurde affiches en kranten op een oude schrijfmachine zaten te tikken. Op 20 augustus, vlak daarvoor,   hadden de leden  van  het Warschaupact onder leiding van de Sovjet-Unie met tanks een einde gemaakt aan de Praagse lente. De woorden van deze jongeren hebben in de loop van de decennia hun  kracht behouden en dragen ons ook nu nog. Ik vind ze  passen bij hoe jij te werk bent gegaan en ik hoop dat ze jou ook zullen sterken.

Als je moe bent,

Laat je hoofd dan rusten op onze schouder;

Als je dorst hebt,

Drink dan uit de bron van onze trouw;

Als je honger hebt, eet het brood van onze liefde;

Als je bedreigd wordt,

laat onze armen dan een zwaard  zijn

en ons lichaam een schild;

als je weg bezaaid is met doornen, ga dan toch door,

wij zullen je begeleiden,

maar verlaat nooit de weg van de vrijheid,

van eer en waarheid;

op een andere weg zul je alleen zijn.

 

Dag Johan, het ga je goed."