“Mensen hebben recht op werk en pas als dat niet lukt, op een uitkering. Ieder mens is in de eerste plaats verantwoordelijk voor zijn eigen leven,” vindt Hannie van Dijk. “Dat betekent niet dat we geen verantwoordelijkheid voor elkaar hebben en mensen waarbij het niet lukt aan hun lot moet overlaten. Met elkaar maken we Voorschoten, Nederland, de wereld, juist in de kleine dingen die het verschil kunnen maken.”
Hannie was jarenlang directeur bij de Arbeidsvoorziening in de regio Zuid Holland Noord. Nu heeft ze een eigen bedrijf voor reintegratie en personeelsbeleid. Binnen Arbeidsvoorziening heeft zij gewerkt aan een andere manier van begeleiden van mensen naar de arbeidsmarkt. “Belangrijkste voorwaarde bij reintegratie is het aansluiten bij de situatie van de mensen, hun mogelijkheden en beperkingen in kaart brengen, het opleidingsniveau en hun sociale en emotionele problemen. Weeg vooral de kansen. Iemand die al heel lang in een sociaal isolement leeft, vraagt een andere benadering. Zo’n isolement moet je serieus nemen. Vrouwen die lange tijd thuis de zorg voor gezin en kinderen hebben gehad, hebben recht op het herwaarderen van hun kwaliteiten en het durven benoemen daarvan om vervolgens de stap te zetten die ze aan kunnen. Te vaak worden mensen in een traject geplaatst, zijn enthousiast, doen werkervaring op, ontwikkelen zich en dan houdt de regeling dus ook het traject opeens op en zitten ze weer thuis. Meer beschadigd en gedemotiveerd dan wij vaak vermoeden. Die mensen zakken nog verder terug dan het punt waar ze daarvoor zaten.” Reintegratie vraagt maatwerk,dat is effectiever en efficienter.
Aansluiten bij het vertrekpunt van mensen is beter dan dreigen met straffen. In een traject vanuit wederzijds respect vaststellen wat wel en niet kan. Gelijkwaardigheid betekent in de ogen van Hannie dat in het traject de verantwoordelijkheid bij de client en bij de begeleider ligt. Daarop moet je elkaar kunnen aanspreken. “Mensen aanspreken op de kracht en de mogelijkheden die ze op dit moment, in deze situatie hebben. Ze leren zo veel als mogelijk hun eigen tas te dragen.”
Hannie is de initiatiefnemer van de Voorschotense Voedselbank “Ik besloot in 2005 gewoon te beginnen en startte een actie 10 kerstpakketten samen te stellen voor inwoners van Voorschoten die op of onder het bestaansminimum leven.” Het werd een groot succes want het werden uiteindelijk 35 kerstpakketten. Het kostte wat moeite om het bij de juiste mensen te krijgen, vanwege de privacy, maar het lukte." De volgende stap, in 2006, was het oprichten van de stichting Voedselbank Voorschoten, met als doel het wekelijks uitdelen van voedselpakketten én aandacht besteden aan armoede en het armoedebeleid in Voorschoten.|”
Inmiddels is een deel van het oude politiebureau aan de Zwaluwweg verbouwd tot een nieuwe plek voor de voedselbank. Wat 6 jaar geleden begon met 10 pakketten, is uitgegroeid tot een voorziening waar mensen in het uiterste noodgeval op terug kunnen vallen. “Je komt niet zo maar bij de voedselbank. Je moet aan kunnen tonen dat je echt wel heel weinig te besteden hebt. En na drie jaar moet je het weer alleen kunnen redden. Of eerder, als je boven de norm uit komt en weer meer geld hebt,” legt Hannie uit. “Er worden steeds weer nieuwe en leuke initiatieven ontwikkeld om het leven op de armoedegrens draaglijk te maken. Stap voor stap, samen op weg en vooral de successen onderweg met elkaar vieren! “