K zit sinds anderhalf jaar in een schuldhulpverleningstraject. Tot en met 31 december 2012 lost hij maandelijks ruim 2.000 van zijn schulden af. Vijf jaar geleden had hij een bloeiend bedrijf en woonde in een riant huis met zijn vrouw en twee kinderen. Het huwelijk liep stuk en daarmee begon zijn lijdensweg.
Tot op de dag vandaag wordt geprocedeerd over de financiën. In 2008 had K een grote schuld bij de belastingdienst en kon hij de premie van zijn ziektekostenverzekering niet meer betalen. Inmiddels had hij een nieuwe partner waar hij mee trouwde. Omdat ze in gemeenschap van goederen zijn getrouwd, is zij medeverantwoordelijk geworden voor zijn schulden. Zij heeft drie kinderen waarvan er nog één thuis woont.
November 2008 meldt K zich in bij de Plangroep in de gemeente. Formeel zou er binnen 120 dagen een plan moeten liggen waarmee een hulpverleningstraject wordt ingezet. In K’s geval heeft het 13 maanden geduurd voordat er daadwerkelijk iets gebeurde. Er wordt onder andere een foutief burgerschapsnummer gebruikt wat pas laat wordt ontdekt. Ondertussen lopen zijn schulden verder op. Eind 2010 belandt hij, onder andere door stressgerelateerde klachten, in de ziektewet.
Het gezin krijgt 250 euro leefgeld per maand en moet daar alles van doen. De rest van zijn ziekte-uitkering en het salaris van zijn vrouw, wordt gebruikt schulden af te lossen. Ook de alimentatie die de ex-partner van zijn vrouw betaalt voor het kind dat nog thuis woont.
De twee kinderen uit zijn eerste huwelijk wonen ver weg. Zij komen regelmatig een weekend bij hem en hij probeert hen zo vaak mogelijk te bezoeken. Een particuliere instelling betaalt de reiskosten, anders zou hij hen niet kunnen blijven zien. Het kind van zijn nieuwe partner lijdt erg onder de ontstane situatie en daar voelt K zich schuldig over. Er is geen geld voor nieuwe kleren, leuke dingen of uitstapjes. Op school wordt het kind gepest.
Achteraf constateert K dat er een aantal oorzaken aan te wijzen zijn voor de situatie waarin hij is beland. Een scheiding mondde uit in een ‘vechtscheiding’ die tot op de dag van vandaag voortduurt. De juridische kosten worden nu voor hem betaald want die kan hij nooit opbrengen. De woning van zijn ex-vrouw en hem bleek gefinancierd met een aandelenhypotheek en die aandelen kelderden. Ook bleken woningen in dat duurdere segment moeilijk of alleen met een aanzienlijk verlies te verkopen. Omdat hij zo ver van zijn kinderen woont, moet hij forse kosten maken om de band met hen in stand te houden. K is ook met zijn nieuwe partner in gemeenschap van goederen getrouwd. Als dat niet was gebeurd, was haar inkomen buiten schot gebleven. En een heel belangrijk punt is dat K niet voor de bijstand, bijzondere bijstand of bijzondere regelingen in aanmerking komt omdat zijn bruto inkomen te hoog is. Daar wordt bij het armoedebeleid domweg geen rekening gehouden. Tenslotte is hij niet te spreken over de rol die Plangroep oftewel de gemeente heeft gespeeld en nog speelt. Er zijn fouten gemaakt waardoor zijn problemen groter zijn geworden dan ze hadden hoeven zijn. Hij neemt het de gemeente kwalijk dat die de regie volledig uit handen heeft gegeven door de Plangroep in te huren. Er wordt geen toezicht uitgevoerd. Plangroep is erbij gebaat zoveel mogelijk mensen in het minnelijk schuldhulpverleningstraject te krijgen. In dat geval komt er geen rechter aan te pas en wordt de Plangroep betaald voor budgetbeheer. Hoe meer klanten, hoe meer geld.
Tenslotte krijgt hij geen enkele steun bij het reintegreren. Het is op dit moment niet duidelijk of hij terug kan keren bij zijn oude werkgever. En K wil zich graag voorbereiden op een nieuwe baan zodat hij op 1 januari 2013 weer aan de slag kan. Ook maakt hij zich zorgen over zijn gezondheid.