Mijn naam is Monique Lamers. Ik ben 52 jaar, heb een man, drie zoons en twee schoondochters.
Hoe zou ik rustig op de bank kunnen blijven zitten nu er zoveel om me heen gebeurt en er zoveel op het spel staat? Hoe zou ik passief kunnen blijven in deze tijd van grote uitdagingen en sprankelende initiatieven? Hoe zou ik me niet aan kunnen sluiten bij de mensen die knokken voor dezelfde doelen als ik, namelijk een duurzaam Voorschoten ?
In 2006 ben ik raadslid geworden. Het raadswerk heeft het leeuwendeel van mijn vrije tijd gevraagd maar wat heb ik veel geleerd. En wat is het leuk om zaken te bereiken. Omdat we bijvoorbeeld zo de noodzaak zien van gifvrij onkruidbeheer waren we heel bij dat wethouder Adema (VVD) bereid was op ons verzoek het bijenconvenant te ondertekenen. En ook al krijg je niet je zin, je draagt wel bij aan een discussie en kunt je verhaal over het voetlicht brengen, het verhaal over hoe het ook kan.
Het leuke van het raadswerk is dat je Voorschoten leert kennen door je ervoor in te zetten. Je ontmoet ook allerlei andere mensen die zich inspannen voor Voorschoten en voor anderen, wat heel inspirerend is. En als GroenLinkser maak je deel uit van een partij van betrokken en deskundige mensen met dezelfde passie waar je veel houvast aan hebt. Congressen zijn bijvoorbeeld erg leuk.
Naast raadslid ben ik leerkracht in het basisonderwijs. Ook hier maak ik intensief mee wat leeft in de samenleving. Beide ´taakvelden` voeden elkaar.
Al met al heb ik besloten door te gaan voor nog een raadsperiode. Ik weet inmiddels aardig hoe de hazen lopen en heb mijn weg gevonden in de dossiers. Het is erg leuk om samen met anderen, GroenLinkser of niet, te werken aan een sociaal en groen Voorschoten. Ik verheug me nu al op alles wat we gaan ondernemen de komende jaren en op de mensen die we hierdoor leren kennen. Ik ben dan ook heel blij dat de afdeling mij heeft gekozen tot lijsttrekker. Ik ga er weer voor!